bijzonder

Bijna 13 jaar heb ik een penvriendin. Ooit van een advertentie in onkruid. Nu had Annie geschreven, dat ze een dagje naar Middelburg zou gaan. Ik nodigde haar uit een stationnetje verder te reizen en een kopje thee te komen drinken. Dat gebeurde gisteren.
Met de hond en een zwart petje op (zoals afgesproken)zat ik op een bankje bij het station. Want we hadden elkaar nog nooit gezien, ook niet op foto. Er stapte een mevrouw uit de trein, die meteen op me af kwam. Het voelde gelijk vertrouwd.
Het was bijzonder. We wisten veel van elkaars leven en zijn eigenlijk "goede vrienden". En daar zaten we ineens zomaar heel gemakkelijk te praten. Voor mij is praten meer direct dan schrijven. Je hoort de intonatie van de stem en ziet de gezichtsuitdrukking en lichaamstaal. Dat laatste daar ben ik gevoelig voor. Annie houdt meer van schrijven.
Eenmaal thuis was ons huis en tuin een herkenning voor Annie. "Oh ja je druif" of "Zo ziet dus je woonkeuken er uit" Toen ik een soepje ging maken begon ze te lachen "De keukenprinses, zo noem ik je "Want zij houdt niet van koken.
Na de lunch ging Annie nog naar de boekenmarkt in Middelburg. Te druk voor mij. De volgende brief schrijven of lezen zal anders zijn. Ik heb er nu een gezicht en stem bij,die de woorden extra waarde geeft.