Gisteren keken we van zaklampen en radio's de batterijen na. Helaas bij ééntje lekte het al.Nu het zomer wordt,gebruik ik ze minder. Er borrelde een herinnering op.Ik was een jaar of twaalf. Mijn zusje en ik hadden slaapkamers naast elkaar . Ik schrok wakker van gehuil en een angstig "Iza kom,ik ben blind".Wat bleek,er was geen elektriciteit. Ook buiten niet.Het was werkelijk pikdonker. Ik schuifelde naar mijn zusje,om haar gerust te stellen.Om vervolgens op de tast te wenteltrap af te gaan naar de slaapkamer van mijn ouders. Door die draaing wist ik op een moment niet meer,waar ik was. Dat was doodeng en desorienterend.Toen riep ik "Pap kom eens met een zaklamp".Dat gebeurde. Mijn vader zorgde voor een kaars op het halletje Mijn zus en ik hielden de slaapkamerdeur open. Zo konden we met een gerust hart verder slapen. De andere ochtend was de storing verholpen.
Ja, ik kan me het pikdonker van vroeger nog wel herinneren...
BeantwoordenVerwijderenTegenwoordig is er overal altijd licht!
Donker vond ik wel spannend, vooral in de Sinterklaastijd Hihi... dan beeldde ik mij in dat ik hem bij de haard zag staan! Was natuurlijk gewoon mijn moeder die iets in onze schoen deed...
Donker en niets kunnen zien is inderdaad heel desoriënterend is ook mijn ervaring.
BeantwoordenVerwijderenJa. Doodeng gedesoriënteerd en niets zien. Daar moet je toch niet aan denken he. Maar jij weet al hoe dat voelt. Een ervaring rijker.
BeantwoordenVerwijderen