Door een blog stond ik er bij stil,dat ik nog steeds een "verhaaltjes-mens"ben. Dat begon al rond zeven jaar. Iedere avond in bed vertelde ik mijn zusje verhaaltjes.Ook met de fantasiespelletjes was ik vaak degene,die het plot bedacht. Toen ik eenmaal in Zeeland woonde waren er altijd wel buurkinderen,die verhaaltjes wilde horen. Inmiddels volwassen weten ze nog altijd waar "Karel de Kanaalkabouter"woonde.......Mijn neefje woonde in Saoudi-Arabië. Voor hem heb ik cassettebandjes vol verteld en voorgelezen.Tot zijn 12-de draaide hij elke avond een bepaald bandje. Zijn slaap-mantra.Ook mijn nichtjes waren van "vertel nog eens een verhaal". Zij gaven zelf de ingredienten aan.......Door pericarditis heb ik bijna een half jaar op de bank gelegen. Geen boek of tv-kijken. Toen heeft mijn fantasie me door de lange,saaie dagen geholpen.Sommige verhaaltjes zette ik op tape. Die gingen weer naar de kleinkinderen van een vriendin.De kinderen werden ouder. Het vertellen ging over in luisteren naar hun verhalen en belevenissen..Maar nog steeds kan ik b.v. een merel zien en dan borrelt er een "avontuur"op.
Wat leuk. Vroeger schreef ik ze op. Ik deed het dus ook. Maar ik denk niet zoveel en vaak als jij. Ik zat met een draagbaar typemachientje op de camping en schreef verhaaltjesvoor de kinderen en las het dan voor. Over een stout jongetje die een mierenhoop met een stok bewerkte en alle mieren in paniek viele hem aan 😁
BeantwoordenVerwijderenDat is leuk. Laat ze af en toe maar eens zien zou ik zeggen.
BeantwoordenVerwijderenWat bijzonder Izerina! En wat prachtig dat je verhaaltjes op tape zijn vastgelegd ook!
BeantwoordenVerwijderenWat leuk!
BeantwoordenVerwijderen