aanwaaiers en mee-eters

Altijd zijn er wel mensen geweest, die even langskwamen. Was dat tegen lunchtijd, dan werd er meegegeten. In de jaren '70,'80 en '90 kwamen er generaties buurkinderen. Hun feestje was om hier pannenkoeken te eten.
Toen ik eenmaal thuis was en vrienden ook geen werk meer hadden, ging regelmatig tegen koffietijd de bel. Al pratend werd ik hongerig en kwam de lunch op tafel. Dat werd meestal mee-eten.
Maar helaas, de één overleed, de ander zit in een verpleeghuis en ook een deel kan (net als ik ) niet makkelijk meer een eind fietsen. Ik mis die gezellige momenten wel. Zeker de vriend in het verpleeghuis. Hij kwam soms een paar keer per week. At mee en ging in de middag met mijn man fietsen.
De mensen hebben plaats gemaakt voor de dieren. Dagelijks staat het buurhondje voor het raam te piepen. Klaar voor een knuffel en kluifje. De overbuurkater heeft onze tuin "gekraakt" Slaapt regelmatig in een holletje onder de den. En ligt op het stoepje voor de voordeur in het zonnetje. Als hij me ziet is het miauwen. Voor brokjes en een beetje aandacht en aaien.
Elke ochtend zitten mussen ,tortels en kauwen al klaar voor hun ontbijt. Eén kauw is buiten de groep. Hij zit vaak in het voederhokje en kijkt of er beweging in de keuken is. Ik kan hem al naderen tot een halve meter, als ik brokjes geef.
Het leven is verandering, ik weet het. Maar die lunchmomenten kan ik missen.