zondagmorgen

Langzaam drentelde ik met de uitlaat-smurf door de regen. Ineens was het droog. De lucht was prachtig. Hele donkere wolken en stukken verrassend blauw. Als het leven zelf, ellende en geluk.
Ik sloeg een hoekje om en zag de kerktoren van het dorp boven het dijkje uitsteken. Het was doodstil, geen mens of verkeer op straat. Daar begonnen de kerkklokken de luiden. De langzame bim-bam van een grote klok en een wat sneller klein klokje. Het bracht me 50 jaar terug ik de tijd. Toen ik zelf wel eens aan een klokkentouw trok
Het klokgelui maakte het plaatje compleet. Yin en yang van het leven en het geluid als adem van de Ene, die alle leven doordringt.
Opgefrist en blij leverde ik de smurf weer af bij zijn vrouwtje.