afscheid.

In 1975 kwamen we in een geheel nieuw bebouwde straat te wonen. Dus alle mensen waren onbekenden van elkaar. Aan de overkant woonde een jonge man met een motor.In onze schuur stond er ook eentje. Al snel raakten de mannen in gesprek en dat resulteerde in een vriendschap.Het leuke van B was,dat hij ook van koken,kruiden en tuinieren hield. Dus ook ik had gespreksonderwerpen met hem.......Toen we alle drie voorgoed thuis waren,ontstond de gewoonte,dat hij vaak tegen koffietijd langskwam en bleef mee eten. Waarna in de middag de mannen gingen motorrijden of de mediamarkt onveilig maakten......Hij leed aan een aangeboren zenuwziekte. Met driewieler en later scoot kon hij nog langs komen. Bijna vier jaar geleden verhuisde hij naar een verpleeghuis. Ik bleef hem bezoeken.De laatste keer schrok ik. Hij was zover weg/onder de morfine,dat hij mijn aanwezigheid amper merkte.Vanmorgen ging ik afscheid nemen.Hij ligt nu alleen maar in bed .En zei nog "hoi"en keek verrast. Om vervolgens steeds weg te zakken. De kans is groot,dat ik hem niet meer zie. "Hij is aan zijn laatste stukje bezig"volgens zijn vrouw. Ik hoop,dat hij snel in vrede mag gaan.