Het is stil in huis. Het was voor mij niet te doen om 1000km in de auto te zitten. Dus is mijn man met Merle naar Frankrijk. Man een paar dagen weg ben ik wel gewend. Maar ook geen hond in huis is heel vreemd. Ik zit met een stukje kaas in mijn handen. Wil een restje soep in de hondenbak gooien. En houd steeds met mijn activiteiten rekening met de uitlaattijden. Vooral 's ochtends geen enthousiaste hond die begroet, is vreemd. Ook moet ik bewust gaan wandelen of fietsen.
Het is jammer, dat de vakantie niet meer lukt. Ik had de mensen van de boerderij nog aan de telefoon. Hen zie ik ook niet meer en ze zijn zo aardig. We kwamen er al zo lang. het was een tweede thuis.
Met het uitzwaaien had ik het even te kwaad. Ik weet "het is zoals het is" Ook dacht ik aan een blog van Vlasje. Over accepteren en soms toch die gedachte "ik zou zo graag..."
Gisteren had ik nog een ander honden-rondje. Met de chihuahua van een mevrouw uit de straat. Ik wist van te voren, welke opmerkingen er zouden komen van andere honden-baasje 'Is tie gekrompen?' Gelukkig niet. Geef mij die ruige jachthond maar.
Wat jammer dat t niet meer lukt om mee te gaan.. Misschien een vakantiepark minder ver weg zoeken?
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet waardoor het komt dat je die afstand niet meer kunt rijden, maar ik heb ook zo', soort probleem met mijn echtgenoot. Nu zijn wij onlangs toch op stap gegaan, ik reed nu de hele 800 kilometer alleen. De heenweg deed ik in 2 dagen en de terugweg in 3 dagen. En vooral de terugweg - met kortere afstanden dus - verliep prima. Je rijdt maar enkele uren , komt al vroeg bij een hotel aan, rust daar wat uit, maakt een wandelingetje, gaat op je gemak eten en daarna kan je heerlijk slapen. Dat beviel dus uitstekend. Ik reed ook - met man en hond - naar een boerderij waar we al jaren komen en het was weer heerlijk daar te zijn! Misschien een idee het toch nog eens zo te proberen?
BeantwoordenVerwijderenIzerien, het is inderdaad jammer dat het zo gaat, maar wat niet is, mag af en toe confronterend zijn, het is jouw realiteit. Fijn dat jouw man zo goed zijn eigen gang kan gaan en dat jullie het elkaar gunnen zo. Wie weet wat nog in de toekomst ligt en je kunt ook op eigen terrein veel plezier ervaren. Anders, niet persé slechter. Leven is voortdurend aanpassen en grijpen wat wel mogelijk is. En af en toe balen mag zeer zeker. Het blijft iets dierbaars verliezen.
BeantwoordenVerwijderenbedankt Vlasje.
VerwijderenWat jammer voor je, maar je hoeft toch niet in een keer duizend kilometer te rijden, als je met pensioen bent heb je toch alle tijd, toen mijn man nog leefde hadden we ook geen zin meer om zover te rijden, we reden dan 300 km op een dag en dat was heerlijk, de volgende dag weer verder. Ik zou het ook moeilijk vinden zonder mijn hond, een jachthond, ze lijkt op jouw Merle, ik mis nu mijn katten heel erg ze logeren bij mijn jongste dochter omdat ik met mijn oudste dochter een weekje op vakantie ging, met hond, sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat naar voor je en wat lastig dit te accepteren. Wel erg mooie mooie worden van Vlasje!
BeantwoordenVerwijderenSterkte
Met warme groet Manon