Bij het lezen van het boek van Hendrik Groen kon ik al een triest gevoel krijgen. Aanpassen aan minder kunnen hoort bij die leeftijdsperiode. Maar waarom er dan ook nog betutteling bij moet. Dat maakt acceptatie moeilijker. Al kijkend naar de aflevering hoopte ik de rest van mijn leven in mijn eigen huis te kunnen blijven wonen.
Thuis,maar ook bij een vriendin ging het gesprek over zieke mensen in je omgeving. Het lijken er zoveel te zijn. Valt dat op, omdat het leeftijdsgenoten zijn? 30 jaar geleden ging dat waarschijnlijk aan me voorbij. En was het meeleven veel minder.
Nu is de vraag aan de één, of de uitslag van de scan goed is. Een ander vertelt, dat de chemo aanslaat. Weer een ander is uitbehandeld. Bij de vraag "hoe gaat het met je" weet ik, dat ik tijd nodig heb voor het antwoord.
Dan ben ik blij, dat we samen zijn. Met als enige klacht PHPD. (pijntje hier,pijntje daar).En er nog zoveel dingen zijn, om van te genieten
Ja hier ook PHPD aan de gewrichten, de rest functioneert nog prima en dan is er prima te leven al valt het niet altijd mee om de stijfheid te verdrijven in de ochtend.
BeantwoordenVerwijderen.,nadat ik gestopt was met het eten van vlees raakte ik ook de ochtendstijfheid kwijt! Ik ben nu bijna 68 en en stap net zo gemakkelijkt uit mijn bed als op mijn 38ste.
VerwijderenJa... count your blessings!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, pluk de dag. En ik ben gestopt met het kijken naar Hendrik Groen. Het verhaal krijgt mij niet aan het lachen. ...
BeantwoordenVerwijderenIk moet er zo om lachen, mocht ik zelf ooit worden opgenomen......dan neem ik mijn miMakkerkleren mee. 😅
BeantwoordenVerwijderenIk kijk ook met veel plezier, misschien omdat ik denk/hoop dat het nog heel lang zal duren voordat ik in deze leeftijdscategorie val... En helaas, hier geen verklede kinderen aan de deur, dat vond ik dan weer jammer!
BeantwoordenVerwijderenHet verhaal krijgt mij niet aan het lachen. ...
BeantwoordenVerwijderenทางบ้าน