Laatst las ik een boek en ontdekte hoeveel soorten hulpverleners er tegenwoordig zijn. Een geluk voor de mensen, die zo iemand nodig hebben en de juiste persoon vinden. Een steun en richtingwijzer bij ernstige problemen kan een verschil in hoe verder leven betekenen.
Tegelijk dacht ik aan de generatie van mijn ouders en grootouders. Doodgeboren kindjes, overlijden van jonge kinderen door infectieziekten. Problemen in het kraambed. Depressie en suicide door de beurskrach voor de tweede wereldoorlog. Laat staan de "gewone zorgen" van ziekten, werkloosheid, huiselijk geweld en kinderen met honger.
Hoe gingen die mensen door? Hulpverlening was mondjesmaat. Over de problemen werd zelfs in de familie weinig gesproken. Had men in die tijd zoveel veerkracht? Of ging het leven door met een flinke beschadiging in je ziel? Nu ik zelf ouder ben zou ik zo graag willen weten "hoe deed je dat oma's of ouders?. Heeft de tijd toch voor het grootste deel de wonden geheeld? "Jammer,het blijft raden. Ik had graag van hun ervaringen willen leren.
Er was meer familie, toch, meer burenhulp en de kerk en het geloof. En men wist niet beter.
BeantwoordenVerwijderenHet blijft idd raden en ik heb me zo vaak afgevraagd hoe dat vroeger ging .Mijn Moeder had het motto je moet hard en sterk zijn net als ik ,tja maar er stond wel altijd een potje valium en slaaptabletten in de kast!!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat er gewoon over veel dingen niet gepraat werd. Dat was je kruis en je had het maar te dragen.
BeantwoordenVerwijderenSlikken of stikken hoorde ik wel eens. En inderdaad; denk dat het vele praten en therapie van nu, er toen niet was. Schaamte en 'ons soort mensen'.
BeantwoordenVerwijderenGevoel werd niet overgepraat, geloof was belangrijk, tegenslag godswil.....en je was zelf verantwoordelijk.
BeantwoordenVerwijderenNiet klagen maar dragen is een oud gezegde, dat toen zeker gold. Het ego was gewoon niet zo belangrijk als nu. Men dácht niet zoveel, denk ik. Daar was geen tijd voor. Men moest zich gewoon te pletter werken, zowel in werk als in huishouden. Dat moest wel want er moest brood op de plank. Uitkeringen waren gebrekkig geregeld en heel mager.
BeantwoordenVerwijderenTijden veranderen, niet altijd ten goede. Al is het uiten van emoties gelukkig wel wezenlijk veranderd en dat is goed. Maar soms slaan we door en door en door, denk ik. Maar wie ben ik.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat er toen meer een 'groot verhaal' was in de zin van de kerk onder andere. Tegelijkertijd werd er natuurlijk ook veel verdriet minder benoemd.
BeantwoordenVerwijderen