controle

Vanochtend belde ik naar het verpleeghuis om een bezoektijd te reserveren. Gelukkig was er nog niets veranderd en kon ik bij onze vriend terecht.Nieuw was de controle aan de deur. "Naar wie ik toe ging,of ik gereserveerd had en hoe mijn naam was.". Jammer,want ik gebruikte hun toilet wel eens,als ik boodschappen deed in de stad. Nu kom ik daar niet veel meer deze tijd.........Bart had er flink de p... in. Hij was geholpen,door iemand die nieuw was. Dan komen er wel eens vragen als "kunt u even staan? ".Of "licht uw been eens op". Dat is pijnlijk voor iemand,die dat helemaal niet kan en dan (steeds) moet zeggen. Want het gebeurt vaker. ""Ze lezen niet"zegt Bart. Hij had gescholden. "Verstaan ze je dan? "vroeg ik. "gvd wel" zei hij met een twinkeling in de ogen. ........Gelukkig kwamen er steeds meer andere onderwerpen aan bod. En was het na een half uurtje zo vertrouwd,alsof we bij ons aan de keukentafel zaten....... Na een uurtje wordt hij moe en gaat nog slechter articuleren. Maar voor mij is het ook inspannend geweest. De intense concentratie om hem te verstaan. ......Toen ik terug fietste in een lekker zonnetje was ik dankbaar voor mijn leven en alles,wat nog mogelijk is.