Als kind had ik al een sterk gevoel van rechtvaardigheid(in mijn ogen ). Mijn ouders stimuleerden ons om misstanden aan te kaarten bij welke volwassene dan ook. " Als je het maar netjes zegt".Dat betekende af en toe een aanvaring met b.v. een leerkracht........ De eerste keer was ik 7 jaar en zat in de eerste klas van de lagere school. Bij een lieve oude juf.Een ouder vriendinnetje had me al veel geleerd over lezen,schrijven en rekenen. Dus ik verveelde me. De juf maakte me "hulpje". Ik hielp kinderen die alles niet zo snel oppikten........Tegen de kerst werd die juf ziek en kwam er een vervangster. Die gaf kerstrapporten met allemaal zevens voor iedereen. Dat was een tegenvaller,ik had veel betere cijfers verwacht. Ik vond het "gemeen".Mijn moeder adviseerde "Ga maar naar de juf en vraag of ze tijd heeft om even naar je te luisteren" Ik ging,werd binnengelaten en deed mijn verhaal.Haar reactie vergeet ik nooit "Kom eens bij me zitten Izerientje"en ze nam me op schoot. Legde uit,dat de invalster niemand kende maar het voor elk kind belangrijk was een rapport te krijgen. Dus was het op deze manier opgelost. "Die cijfers zeggen niets over hoe jij je best doet"volgens de juf.Ik was blij toen ze weer terugkwam en ik weer hulpje werd.
Dat zou ik dus NOOIT gedurfd hebben als kind, veel te verlegen voor. Mijn ouders zouden me er ook zeker niet toe hebben aangezet (wat dat was niet "netjes"?!). Toen ik in de 2e klas zat haalde ik vaak onvoldoendes. Ik vertelde mijn ouders dat de juf o.a. sommen fout rekende die ik wel goed had opgelost. Natuurlijk geloofden mijn ouders dat niet, maar toen ze op ouderavond even moesten wachten, en mijn vader mijn schriftjes doorbladerde, ontdekte hij dat ik de waarheid had verteld. Hij sprak de juf erop aan. Zij zei dat ze dat deed omdat ze me veel te verlegen vond, en hoopte dat ik hierdoor "het lef zou krijgen haar hierop aan te spreken". Bizar! Gelukkig werden mijn cijfers gecorrigeerd en ging ik uiteindelijk met een prachtig rapport over, moet er niet aan denken dat ik het jaar had moeten overdoen, weer bij haar in de klas.
BeantwoordenVerwijderenIk heb dat bij mijn zoon ook gestimuleerd. Maar zelf had ik dat als kind nooit gedurfd. Het werd ook niet aangemoedigd tegen het 'gezag' in het gaan. Ik was heel erg verlegen. En dat is lang zo gebleven.
BeantwoordenVerwijderenEen mooi bericht... over hoe het leven kan gaan...mooi.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal en ook nog waar gebeurd
BeantwoordenVerwijderenDapper van je!
BeantwoordenVerwijderenWat een bijzondere herinnering, en wat goed van jou, én van je ouders, om te leren te uiten wat je dwars zit! Ik herinner me zelf niet zo goed meer hoe dat vroeger bij mij (en bij mijn ouders) werkte. Ik was geen verlegen kind, maar ook geen kind met een dergelijk rechtvaardigheidsgevoel als jij had/hebt
BeantwoordenVerwijderen