onderwerpen

Gisteren ging ik weer op bezoek bij de vriend in het verpleeghuis. Dit keer kwam ik met een moe hoofd buiten. Het wordt steeds moeilijker een gesprek te voeren.Hij zit in een rolstoel,kan vrijwel niets en is slecht verstaanbaar.Ik besef,dat veel gespreksonderwerpen hem herinneren aan alles,wat hij niet meer kan. Maar ik vertel b.v. toch over de motorproblemen van mijn man. Met de vraag,of hij ook zoiets had vroeger. Vaak hadden we leuke gesprekken over koken,wat hij graag deed........Maar nu gaat hij steeds meer vergeten. Praatten we een jaar geleden nog over de belastingen, politiek,huizenbouw ,oldtimers e.d,nu is steeds de reactie "dat weet ik niet meer".Zijn wereld wordt nog kleiner. Dan zit hij met zijn hoofd naar beneden en de ogen dicht. Maar hoort toch wel wat ik zeg.......Ook heeft hij ongecontroleerde huilmomenten en weet zelf niet waarom. Ik leg mijn hand maar op zijn arm en zeg: "Huil maar,het is ook allemaal moeilijk".Gelukkig kan ik dat goed bij hem laten....... Nee het was heerlijk om de windkracht 6 mijn hoofd te laten leegwaaien op de terugweg.En bij een volgend bezoek moet ik meer inspelen op hoe dat moment is.