Op een blog of in een tijdschrift las ik over het boek "duizend kleuren blauw". Ademloos heb ik zitten lezen. Het verhaal gaat over een man,die in coma ligt. De gebeurtenissen worden vertelt vanuit zijn gezichtspunt en dat van zijn vriendin en zijn zoon.
De zoon ziet kleuren bij getallen en gevoelens van mensen. Hij is als enige in staat om te voelen ,of zijn vader er "is" Onmogelijk volgens de deskundigen. Eén verpleegkundige snapt hem.Zij voelt ook meer,dan rationeel te verklaren is.
.De jongen komt ook in contact met een meisje,dat in coma ligt.Dat meisje komt uiteindelijk bij. Zijn vader op het laatst heel even en "verdwijnt"dan voorgoed.
Het boek bracht me terug in het verleden. Mijn moeder heeft 5 mnd in een waakcoma gelegen. Ik kon ook het gevoel hebben,dat ze er soms "was". Ik zag het aan de ogen. Een enkele keer,als ik iets vertelde,rolde er een traan uit haar ooghoek. "reflexen"zei de verpleging. Maar dat heb ik nooit geloofd.
Eén keer heeft ze als communicatie in de hand van mijn man geknepen. Maar zo dichtbij deze wereld is ze nooit meer geweest. Soms als ik binnenkwam en haar lievelingsmuziek draaide, dan was er een vage glimlach. Ik had het gevoel,dat waar ze ook was op dat moment,dat het goed was.
Wat jammer,dat dit boek nog niet geschreven was in die tijd. Ik had er meer begrip door kunnen krijgen.
Bewustzijn ja of nee is een boeiend vraagstuk, er is meer dan we kunnen verklaren, volgens mij. ik denk dat tijd ook niet helemaal lineair is, maar soms heen en weer springt, ook niet te bewijzen maar ik voel het heel duidelijk soms.
BeantwoordenVerwijderenMisschien vind je het jammer dat je het boek toen niet hebt kunnen lezen, nu heeft het je vast ook geholpen meer begrip te hebben voor coma patiënten. Anders had je het niet in een adem uitgelezen.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je een mooi weekend
Manon