op bezoek

Een vriend,die we al bijna 50 jaar kennen was verhuisd. Naar zijn nieuwe flat is de afstand geen twee,maar één uur rijden. Wel gemakkelijk,zeker om eens vaker even een kopje thee te gaan drinken.
Ik wist,dat zijn nieuwe apartement meer zorg mogelijk maakte en echt voor ouderen was. De entree was die van een vroeger verzorgingshuis. Het rook ook zo. Ik schrok even. Het was een confrontatie met ouder worden en voor hem misschien zijn "laatste huis". Maar binnen in zijn flat was het vertrouwd en herinnerde alleen onze "grijze koppies"en het wederzijds informeren naar haperende gezondheid aan het feit,dat we al zo lang elkaar kenden.

Er zijn van die mensen met wie je bij thee en bolus meteen over de zin van het leven of wat er na de dood zou zijn  of dat soort onderwerpen aan het praten bent. Prettig is dat. Ook al zijn de gedachten over zulke zaken anders. Juist die verschillen in mensen zijn zo boeiend.
Het hebben van gezamelijke herinneringen maakt ook het ophalen daarvan zo leuk. Vakanties,waar ook zijn kinderen bij waren. Hij heeft een stel films van vroeger op dvd laten zetten. Wij krijgen ook een kopie. Daar moeten stukken bij zitten,die ik filmde. Of mijn vader. Ik ben benieuwd naar die reis in het verleden.
Thuisgekomen  zuchtte mijn man,toen hij de deur van ons huis open deed: "Wat ben ik blij,dat wij nog gewoon in ons eigen huisje wonen". Ik was het er helemaal mee eens.