In de media las/hoorde ik over een plan om de euthanasiewet aan te vullen. Met de mogelijkeid om het leven te beeindigen bij uitzichtloos en ondraaglijk lijden zonder medische grondslag.
Achter de woorden uitzichtloos en ondraaglijk verschuilt zich een zee aan verdriet en verschrikking. Je zult toch maar iedere avond na een doorgeworstelde dag gaan slapen in de hoop,niet meer wakker te worden.
Met het toenemen van de medische ontwikkelingen is het mogelijk steeds meer mensen langer in leven te houden. Waar niet iedereen dankbaar voor is. Als vroeger bij de eskimo's het leven voltooid voelde,ging men in de vrieskou zitten om het te beeindigen. Zo ook bij indianenstammen. Ongetwijfeld zal daar wel eens druk van familie een rol gespeeld hebben. Maar de mogelijkheid om je sterven te bepalen was er.
Belangrijk is,dat gezinnen praten over zulke zaken. In de maanden,dat mijn moeder in coma lag,wist ik ,hoe zij over het rekken van het leven dacht. En dat de optie "alleen pijn en benauwdheid bestrijden"bij haar denkbeelden hoorde.
Ik weet nu niet, hoe ik me in zo'n situatie van uitzichtloze hopeloosheid en vaak hulpeloosheid zou voelen. Maar ik hoop,dat er een goede verandering aankomt in de wetgeving
Geen opmerkingen:
Een reactie posten