Hoewel ook in ons land mensen een bekende Nederlander missen. En huilend hun bloemen neerleggen. Maar hier gaat men al snel weer over tot de orde van de dag. En is er niet een jaar van rouw.
Vanuit mijn culturele bagage en opvoeding vraag ik me af, of al die rouwende Thai echt zoveel verdriet hebben. Of dat die uitingen in hun cultuur verplicht zijn Een grote groep verdrietige mensen bij elkaar maakt wel, dat je de ogen bijna niet droog kunt houden. Het lijkt me ook een gevoel van saamhorigheid te geven.
Ik hoop, dat de rouw in Thailand niet te veel invloed heeft op het toerisme. Dat is tenslotte voor velen daar een bron van inkomsten. Hoewel dit misschien ook een te nuchtere gedachte is.
Maar wat is het verschil tussen mensen toch boeiend.
Precies een jaar rouwen vind ik ook zo'n raar idee. Alsof het daarna niet meer mag, zo van nu klaar het heeft nu lang genoeg geduurd.
BeantwoordenVerwijderenMaar wel interessant gegeven die cultuurverschillen.
Leuk dat jij precies beschrijft wat ik (en velen onder ons) denken als we zoiets op tv zien ;o)!
BeantwoordenVerwijderenDie koning had een bijna god-status, dan wordt het een symbool dat je niet wil missen. Zie je vaker, Pim dreigde ook hierin te veranderen...
BeantwoordenVerwijderenEr verbaast me wel meer. Bijvoorbeeld ook dat hij al heel lang op sterven lag maar dat hier niet over gepraat mocht worden. En dat te snelle uitingen van rouw vlak na t overlijden als ongepast werd beschouwd.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het gevoel dat er een hele grote dwang achter zit die de emoties moet kanaliseren. Zeg ik zonder verdere kennis van deze cultuur.
Heel fascinerend op zich.
Er verbaast me wel meer. Bijvoorbeeld ook dat hij al heel lang op sterven lag maar dat hier niet over gepraat mocht worden. En dat te snelle uitingen van rouw vlak na t overlijden als ongepast werd beschouwd.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het gevoel dat er een hele grote dwang achter zit die de emoties moet kanaliseren. Zeg ik zonder verdere kennis van deze cultuur.
Heel fascinerend op zich.