tijdloos

Vanochtend was het tintelend koud. Echt weer om wakker te worden. Ik mijmerde over tijd. Vandaag ben ik 70 jaar. Het voelt ineens oud. Natuurlijk besef ik mijn leeftijd,als ik in de spiegel kijk. Of als ik uitrust van even aktief zijn. En zeker, als ik de in mijn ogen "kinderen"als ouders achter een buggy zie lopen.

Maar van binnen voelt het tijdloos. Niet verbonden met een getal of zekere leeftijd. Dat gevoel heb ik ook bij een echt gesprek. Dan is voor mij die ander niet jong of oud. Maar gewoon medemens
.Er kan wel verwondering ontstaan bij het luisteren naar de verhalen van jongeren. Een deel van wat ze ervaren is vreemd voor me. En kan ook niet gelinkt worden aan herinneringen uit mijn jeugd. Ik zie zo'n gesprek als leerzaam voor me.
Wat wel groter wordt is het "boek van herinneringen". Terugdenken aan vroeger of  een gebeurtenis ophalen in een gesprek is voor mij zoiets als bladeren in het prentenboek van mijn leven. Voor een groot deel echt gebeurd. Maar ook verfraaid of verdraaid al of niet bewust door eigen fantasie.
In het nu zijn is belangrijk. Maar even terugdenken kan ook plezierig zijn