stilte na de storm

Er heerst stilte buiten. Geen windvlagen meer, die tegen de gevel beuken. En loeien in de kachel. Nee een mooie maan, geen regen en een papperig wit laagje op straat. Ik heb maar een klein eindje gefietst met de hond en ga straks als het licht is maar lopen.
Zittend met een kop thee bij de warme kachel met een ketel zingend water er op, genoot ik van de behaaglijke warmte. En dacht aan de vluchtelingen in hun onverwarmde tenten in de sneeuw. Wat moeten die mensen tot op het bot verkleumd zijn.
 Geen verwarming. Slecht of onvoldoende eten. Geen warme dranken. En geen enkele mogelijkheid om kleding of eigen lijf te wassen. Een stinkende hel.
Zouden die mensen ooit hebben kunnen vermoeden, dat hun vlucht tot deze manier van leven zou leiden? De kans om door een bom of kogel te worden gedood zijn ze ontvlucht. Maar daarvoor in de plaats komt de mogelijk van ziekte of dood door kou. Om niet te spreken over de "regels" in zo'n hel en het recht van de sterkste.
Dan zie ik in, dat mijn gemopper over futiliteiten gaat. En ben ik dankbaar voor alle luxe van dit moment. Fijne mensen om me heen en een dak boven mijn hoofd, warmte, voedsel en kleding.