Zondag is vaak bel-dag voor me. Al jaren praten mijn zus en ik via de telefoon bij op zondagochtend vroeg. Dat dateert al uit de tijd,dat we beiden nog werken. Als vroege vogels hadden we dan het huis voor ons zelf.Maar mijn zus was niet thuis.
Regelmatig bel ik (gratis) op zondagmiddag mijn vriendin uit Suriname. Bij haar is het dan 10.00 en ze is klaar met de verzorging van haar man. Die zit in een rolstoel na een herseninfarct. Maar sinds een paar maanden lukt het hen weer om naar hun "boitie"te gaan. Een zelfgebouwde huisje in de jungle.Ook daar kreeg ik geen gehoor en zag hen in gedachten lekker op hun landje zitten.
Helaas was mijn gedachte onjuist. Ze zat in het ziekenhuis. Haar man had zo ver van de stad ernstige hartproblemen gekregen. Het lukte haar hem in de auto te krijgen en uren over de donkere hobbelweg naar de eerste hulp te rijden. Een herhaling van de situatie met de hersenbloeding.
Verschrikkelijk voor die twee.Ik hoop op een goede afloop.
Heel moeilijk zo'n situatie en dan de afstand.
BeantwoordenVerwijderenWat verdrietig om te horen.. sterkte hoor voor hun beiden, en ook voor jou!
BeantwoordenVerwijderenWat moeilijk om dat zo op afstand mee genieten maken. Kan me voorstellen dat je juist nu dichterbij zou willen wonen.
BeantwoordenVerwijderen