Vorige week keek ik naar de uitzendingen op RTL-Z over de reis van Levison Wood door de Kaukasus. Wat zijn de mensen gastvrij daar. Ondanks armoede werden Levison, zijn gids en cameraman overal uitgenodigd voor minstens een kop thee.
Ze mochten zelfs bij gebrek aan hotelletje overnachten bij een politieagent en later een keer hun luchtbed neerleggen in een moskee. Het deed me denken aan onze motorvakantie in 1968 in Marokko. Ook wij sliepen bij een politieagent. En later mochten we vier nachten verblijven in de raadzaal van een kleine oase.
Die gastvrijheid is er nu nog steeds in die landen. Daar kunnen wij van leren. Ik zie het niet snel gebeuren, dat wij twee onbekende backpackers zomaar laten slapen. Eten en drinken geven, dat zou ik nog doen.
Mijn gastvrijheid beperkt zich tot bekenden. Komen die tegen lunchtijd, dan eten ze mee. Ooit kwam er een oude man een motor kopen. Hij moest nog helemaal terug naar Amsterdam. Hij kon mee eten, om verkwikt weer terug te reizen. Dat was later met een Deen, die een motor kocht hetzelfde geval. Die ging met volle maag richting Denemarken.
Maar dat zijn tot nu toe de grenzen van mijn gastvrijheid. Misschien dat de verhalen over "vreemden in je huis laten en als bejaarde bestolen worden"ook een rol spelen. Wat zou het mooi zijn, als wij hier op dezelfde manier gastvrij zouden kunnen en durven zijn.
De spijker op z'n kop Izerina. Bij ons valt er wat te stelen, in andere landen is dat minder het geval. Bovendien is bezit daar minder individueel, als je iets steelt krijg je vaak het hele dorp achter je aan. Dan bedenk je je wel tweemaal voor je kwetsbare ouderen besteelt. Maar af en toe iemand uitnodigen voor het eten, ook als je ze niet kent, dat is toch ook al mooi? Meer haalbaar, en je krijgt er wat voor terug: Gezelligheid en vertrouwen.
BeantwoordenVerwijderenMooi zijn de reisverhalen van Levinson he?! We hebben er al verschillende gezien en steeds erg boeiend om naar te kijken.
BeantwoordenVerwijderen