Soms kan ik me verbazen over mijn geheugen. Zoveel opslag van al de input in de vele levensjaren. Ik probeer het wel een concreet te maken. Zouden al die herinneringen in energievorm in een immense kast zitten? Verschillende onderwerpen in weer andere laadjes? Met daartussen verbindingen. En hoe verhoudt zich die hoeveelheid herinneringen tot de hersenmassa? Er moet vast een opslag "in the cloud"zijn, net als voor dataverkeer.
Een grote lade is bij mij gevuld met alle gelezen en als film geziene detectives. Ik begon als 12-jarige met de Bob Everts serie. En eindig nu met vaker detectives lezen doordat de dorpsbieb weg is. In het kleine uitleenpunt zijn dat de enige boeken, die me nog een beetje boeien.
Er zit zoveel "detective"in mijn hoofd, dat ik regelmatig een boek/film associatie krijg bij de dagelijkse gebeurtenissen. Ik droom regelmatig in detective vorm. Zou dat laadje ooit vol raken?
Gelukkig kan ik nog goed herinneringen opdiepen uit mijn geheugen. Een enkele keer kom ik niet op een woord. Ook het korte termijn geheugen werkt nog redelijk. Ik zou het jammer vinden, als ik niet meer vrijuit zou kunnen beschikken over die immense hoeveelheid zelf verzamelde en vaak ook beleefde gegevens.
Een neuroloog vertelde ooit dat hersenen net een kaartenbak zijn, waarin alles wat geleerd is keurig netjes op volgorde is ingedeeld. Bij een trauma ligt heel de kaartenbak ondersteboven en moet alles opnieuw gesorteerd worden. Dat kost tijd en bij sommige mensen blijven bepaalde kaarten beschadigd of zelfs helemaal verloren. Maar door alles weer van voor af aan te oefenen lukt het heel vaak de kaarten stuk voor stuk weer op de juiste plek te krijgen. Ik vond het een mooie en duidelijke metafoor. Jouw ladenkastje ook trouwens.
BeantwoordenVerwijderen