diefstal

"Niets meer met de post sturen, het komt niet aan" mailde mijn vriendin uit Suriname. Het is toch triest,dat een zakje met vitamine B-12 gestolen wordt. Maar helaas, zo is het de laatste jaren. Twee jaar geleden stuurde ik nog mijn weinig gebruikte aquarelverf op. Dat kwam aan. Een paar maanden later volgde een gebruikte mp-3 speler. Daar luistert nu vast een douane of postbeamte naar.
Het enige vertrouwde is een verzendmaatschappij. Maar ik weet niet, of die hier nog een agentschap hebben. Heel vroeger was er een soort boerderijwinkel in de polder, die dozen verzond naar Suriname. 35 gulden voor een bananendoos. Gewicht maakte niet uit, het ging per volume.
Een paar keer per jaar maakte ik een doos voor mijn vriendin. In die tijd had zij het niet breed en was er ook niet veel te koop. Chocolade, smeerkaas, vlees in blik,koffie maar ook de voor haar heerlijke  gevriesdroogde boerenkool Met een rookworst.
Ook stuurde ik vaak knutsel- en handwerkspul mee. Haar schooltje had bijna geen materiaal voor de leerlingen. Toen ik 50 jaar werd vroeg ik aan iedereen knutselspul voor kinderen. Er ging zoveel naar Suriname, dat alle kinderen er een klein kerstcadeautje van kregen. Er kwam een schriftje met ontroerende bedankjes voor de "lieve tante uit Holland".
Jammer van dat stelen. Want wat is er nu gemakkelijker dan supplementen, die daar een tijd lang niet te koop zijn, gewoon even opsturen. Helaas het gaat niet meer.