modder

Gisteren fietste ik door de polder naar een vriendin. Gelukkig waren er op de binnenweggetjes  waarschuwingsborden voor modder geplaatst. Vooral als het geregend heeft is dat spekglad. Het was heerlijk door het nazomer landschap te fietsen. Velden met aardappels overal. Hoe groot de piepers zijn, dat is de vraag .
Helaas voelt een gesprek met die vriendin ook vaak zwaar als modder. Haar lichamelijke achteruitgang ging gepaard met een steeds somberder kijk op de wereld en helemaal op haar medemensen.
Ik heb al afgeleerd, om te zeggen "bekijk het eens van een andere kant".Dat sterkt haar alleen maar in haar eigen gelijk. Ze is heel eenzaam, want bijna niemand komt meer langs en op straat ontwijkt men vaak een praatje. Ze kan toch alleen maar mopperen en niets en niemand deugt.
We zijn zo lang vriendin geweest, ik wil haar (nog?) niet in de steek laten. Maar ik moet wel goed in mijn vel zitten, niet alleen voor het eind fietsen, maar ook om die somberheid aan te horen.
 Dan is het heerlijk om in het herfstzonnetje weer terug te fietsen langs de akkers. Alle "modder"waait  van me af.