meeleven

Zodra ik hoorde, dat het boek "mijn leven in de wildernis" uit was, wilde ik het lezen. Maar de eerste maanden zijn er zoveel wachtenden voor me in de bibliotheek. Vorige week kon ik eindelijk het boek halen.
De uitzending van Floortje over die Nederlandse vrouw met haar man, levend in de wildernis van Nieuw-Zeeland, was al mooi. Door die beelden zegt het boek me ook meer. Het is één lofzang op de schoonheid van de natuur.
Bij Floortje kreeg ik een primitiever beeld van hun leven, dan uit het boek. Aanvoer van voorraden met een auto, vaak een oude hut vlak bij hun tent als schuilplaats bij hevig noodweer, zo had ik het niet begrepen.
Wat op mij de meeste indruk maakte, was hun (over)leven in de koude winter. Slapend met twee truien,leggings, muts en handschoenen aan. Die stukken las deze koukleum bij de warme kachel.
Dat de natuur, de stilte,maar ook het andere tempo plus in het begin de verveling een mens verandert, las ik ook al op vlogs van blokhutbewoners in de wildernis.
Toch moest ik wel glimlachen. Deze mensen zouden niet meer in de "gevangenis"van ons dagelijks leven willen leven. Maar als iedereen zou leven zoals zij, hadden ze geen bonen,rijst en bloem ,kleding of medicijnen gehad. Was er geen auto geweest om alles aan te voeren. Want "de gevangenis" zorgt juist voor al die materiele zaken.
Het boek zet wel aan tot nadenken over onze manier van leven.