schaatsen

Al jaren heb ik niet meer geschaatst. De laatste keer was ik flink gevallen. En moest maanden mijn arm ondersteunen,als ik op het schoolbord schreef. Achteraf had ik naar de huisarts kunnen gaan. Maar ik zie het nog graag aan,dat genieten in de kou.Als kind kreeg ik met 14 jaar witte kunstschaatsen. Een droom......... Maar daarvoor krabbelde ik op "bootjes". In den Briel was veel water. Schaatsen op de havens en de vesten, je kon kiezen welke baan. Had het gesneeuwd,dan lagen er een paar sneeuwschuivers bij de koek en zopie-tent. Iedereen,die wilde veegde vrijwillig een stukje. Wat was dat gemoedelijk allemaal..........Ook later in Zeeland viel er overal te schaatsen. Het mooist was de plas bij Veere.Een bepaalde winter was het prachtig donker,spiegelglad ijs. Mijn man pikte me op na schooltijd en dan viel er in februari nog te schaatsen tot ongeveer half zes. Het hondje uit die tijd ging mee en ook vaak de buurkinderen. Thuis stond de klaargemaakte soep of ovenschotel al klaar en na het eten vielen de ogen dicht........Ook schaatste ik wel eens via de watergangen naar een vriendin in Middelburg. Schoenen in een rugzak. Twee keer klunen en ik stapte bij haar tuin van het ijs..........Toch was ik geen mens voor lange tochten. En ook bij de schaatswedstrijden als kind viel ik nooit in de prijzen. Maar het was gewoon plezier hebben. Ik dacht in de winter van '63 lag er zo lang ijs,dat ik liever een boek pakte. In die winter met zijn vele beweging in de buitenlucht waren mijn zus en ik 2 cm gegroeid. Mijn moeder breide extra manchetten aan de truien met te korte mouwen. ........ Gelukkig hebben veel mensen dit weekend ook kunnen genieten. En wie weet komend weekend even in het voorjaarszonnetje in de tuin