Hoewel ik nog geen drie jaar oud was,heb ik nog vage herinneringen aan de komst van mijn zusje. Een roze wiegje,waar ik in mocht kijken. Van haar doop herinner ik me meer. Lopen tussen door rijen benen. De staande mensen in het pad van consistorie naar het midden van de kerk.Vanaf kleutertijd hebben we veel gespeeld.Met de poppen,tenten bouwen,buiten spelen met de buurkinderen. En ruzie gemaakt.Maar een ander moest haar niets doen. Die kreeg dan met mij te maken......Bij het ouder worden bleven we contact houden. Mijn broer woonde in het buitenland,dus wij waren maar samen. Toen mijn ouders niet meer leefden trokken we nog meer naar elkaar toen. Haar dochters kwamen logeren,gezamelijke vakanties en elke zondagochtend het bijpraat-telefoontje Eenmaal ouder geworden en een kleinere leefwereld door beperkingen nam het whatapp-contact en het bellen toe. Gewoon even laten weten,hoe het gaat en wat er gebeurt is.Al ben ik een onderdeurtje en was zij een grote vrouw,ik mis haar,mijn kleine zusje.
Ach, wat triest
BeantwoordenVerwijderenHoewel ik geen zus heb, begrijp ik het toch. Misschien juist daardoor
BeantwoordenVerwijderenAch Izerina... ik voel met je mee, ook al heb ik noch een broertje noch een zusje gekend. Ben altijd jaloers geweest op mensen die zo'n zussenband als jij en jouw zusje hadden... Sterkte, en een dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie band heb je met je zus gehad.
BeantwoordenVerwijderenFamiliebanden kunnen heel sterk zijn en als het leuk is is dat heel fijn. Als de relatie verstoord is zoals bij mij en mijn broer, is het extra naar en verdrietig, en wordt het op een bepaald moment ook nog een lastig, bijvoorbeeld wanneer mijn vader komt te overlijden (als de volgorde goed is gaat hij als eerste van ons drieën). Maar hopelijk is dat nog lang niet aan de orde!
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je zo'n goede band voelt met je zus Izerina! Ik kan me goed voorstellen dat je haar mist!
BeantwoordenVerwijderen