Af en toe kom ik op de dijk een jonge vrouw en haar hond tegen. Terwijl de honden spelen hebben wij soms boeiende gesprekken. Het resulteerde een jaar geleden,dat ik na het lezen bij haar het blad "genoeg"in de bus doe.
Deze keer ging ze 's middags naar een crematie. De derde in korte tijd. Mensen van de leeftijd van haar ouders. Ze begon zich te realiseren, dat ook haar ouders er niet altijd zullen zijn.
Het gesprek ging over leven en dood. Over verdriet,dat ook een onderdeel van het leven is. En dat men hopelijk na acceptatie weer verder kan.Ze vertelde over een familielid met ALS. Zijn ziekbed en overlijden. Ik kende die meneer ook van zijn hond.
Wat een wijsheid op die leeftijd. Ook de manier waarop haar kind in die trieste gebeurtenissen mocht meeleven,vond ik bijzonder. De zaadjes voor acceptatie van alles in het leven werden mede daardoor geplant.
Met een stel modderhonden en een goed gevoel gingen we beiden naar huis.
Dat zijn kadootjes, zulke ontmoetingen en gesprekken! Voor haar ws ook.
BeantwoordenVerwijderenZulke spontane ontmoetingen kunnen soms de beste zijn!
BeantwoordenVerwijderenIk hoor dat vaker, door het hebben van een hond gaan mensen die elkaar tegenkomen vaak makkelijker en daardoor ook beter met elkaar praten. TOOS
BeantwoordenVerwijderen