Gisteren belde ik een hele tijd met mijn vriendin in Suriname. Ze verzorgt al bijna een jaar haar man. Na een herseninfarct is hij aangewezen op een rolstoel en kan hij heel slecht praten. Alleen bekenden kunnen hem soms wel of niet verstaan.
Het begon mijn vriendin op te vallen,dat er steeds meer mensen niet meer op bezoek kwamen. Ze kon zich soms eenzaam voelen. Want zelf in de auto stappen om een vriendin te bezoeken gaat ook niet. Een vriendin,die wel contact hield was door eigen beperking ook minder mobiel. Dan blijft alleen een telefoongesprek over.
Ik ervaar ook dat wegvallen,maar dan van de andere kant. Een vriend,die vroeger regelmatig even langskwam zit nu in een rolstoel. De thuiszorg in de ochtend,twee dagen de dagbesteding beperken de mogelijkheden voor mij om even langs te gaan.
Een andere vriendin is met het steeds beperkter worden ook gaan mopperen. Zij komt niet altijd aan 20 min fietsen toe. En ik moet goed in mijn vel zitten om en te fietsen en te luisteren naar negativiteit.Ook met haar is een telefoongesprek een gemakkelijker oplossing.
Dan glimlach ik maar,als ik het advies aan ouderen hoor,om een kring mensen om zich heen te houden. Men wil vaak wel,maar op alle manieren vallen er of mensen of mogelijkheden om elkaar te bezoeken weg. Daar wordt te weinig bij stil gestaan.
Gelukkig is er de telefoon. Ik belde gisteren de mopper-vriendin. Lachte en praatte gezellig met Suriname. Vanmiddag kijk ik of de bewuste vriend thuis is. En straks is het zondagse telefoontje met mijn zus. Gewoon de communicatiemiddelen gebruiken,die mogelijk zijn.
Het begon mijn vriendin op te vallen,dat er steeds meer mensen niet meer op bezoek kwamen. Ze kon zich soms eenzaam voelen. Want zelf in de auto stappen om een vriendin te bezoeken gaat ook niet. Een vriendin,die wel contact hield was door eigen beperking ook minder mobiel. Dan blijft alleen een telefoongesprek over.
Ik ervaar ook dat wegvallen,maar dan van de andere kant. Een vriend,die vroeger regelmatig even langskwam zit nu in een rolstoel. De thuiszorg in de ochtend,twee dagen de dagbesteding beperken de mogelijkheden voor mij om even langs te gaan.
Een andere vriendin is met het steeds beperkter worden ook gaan mopperen. Zij komt niet altijd aan 20 min fietsen toe. En ik moet goed in mijn vel zitten om en te fietsen en te luisteren naar negativiteit.Ook met haar is een telefoongesprek een gemakkelijker oplossing.
Dan glimlach ik maar,als ik het advies aan ouderen hoor,om een kring mensen om zich heen te houden. Men wil vaak wel,maar op alle manieren vallen er of mensen of mogelijkheden om elkaar te bezoeken weg. Daar wordt te weinig bij stil gestaan.
Gelukkig is er de telefoon. Ik belde gisteren de mopper-vriendin. Lachte en praatte gezellig met Suriname. Vanmiddag kijk ik of de bewuste vriend thuis is. En straks is het zondagse telefoontje met mijn zus. Gewoon de communicatiemiddelen gebruiken,die mogelijk zijn.
Poeh, dat lijkt me toch lastig, zelfs moeilijk.. Op het moment dat je nog fief en vrolijk bent is contacten onderhouden geen probleem. Je hebt hooguit te weinig tijd. Blijkt dus als je meer tijd gaat krijgen de beperkingen steeds groter worden! Knap hoe je hier mee om gaat, het lijkt me ook voor jou een opgave om soms niet in de rol van hulpverlener te gaan zitten en een gelijkwaardig contact kunt hebben.
BeantwoordenVerwijderen