Een vriendin,die in de ouderenzorg werkt, vertelde over een goed boek. Het dagboek van een bewoner van een verzorgingshuis. Zij dacht toen nog, dat het echt gebeurd was.
Ik wilde reserveren bij de bieb. Maar veel mensen waren me voor. 19 reserveringen. Dan zet ik zo'n boek "in de koelkast" en kijk na een half jaar nog eens.
Ik wilde reserveren bij de bieb. Maar veel mensen waren me voor. 19 reserveringen. Dan zet ik zo'n boek "in de koelkast" en kijk na een half jaar nog eens.
Wat bleek , een andere vriendin had het boek gekocht. Ik leende het en ging lezen. Het boek trof me. Onder de humor, waarmee het dagelijks leven in een verzorgingshuis beschreven werd, zat voor mij een enorme triestheid. Ik las maar een half uurtje achter elkaar en legde dan aangedaan het boek weg.
In de loop der jaren ben ik vaak bij ouderen op bezoek geweest. (Schoon-)grootouders en tantes. Vaak voelde zo'n huiskamer als een kooi. Een eigen kamertje was meer een huisje. Maar omdat een bezoek een plezierige gebeurtenis was, kwamen de nadelen van het wonen daar niet zo in beeld. En haalde ik diep adem, als ik weer buiten was.
Poeh,dat boek was een confrontatie met een mogelijke toekomst. De steeds afnemende gezondheid met daarbij horende acceptatie begint nu al te spelen. Nee voor plezierige afleiding moet ik een ander boek kiezen
Kun je door dit boek je een toekomst voorstellen? Dan kun je ook (voorzichtig en af & toe) nadenken over wat je daar belangrijk in vindt, en misschien actie die kant op nemen. Soms is er veel meer mogelijk om te regelen dan je denkt. Zeker als je op tijd begint.
BeantwoordenVerwijderenSommige observaties waren grappig, maar de achtergrond van het leven in zo'n bejaardenflat natuurlijk absoluut niet. Ik kan me voorstellen dat het niet alleen maar grappig is, dat boek. Aftakelen lijkt me ook vreselijk :( Gelukkig leef je gezond, toch?
BeantwoordenVerwijderenOuder worden...oud xijn, het is niet gemakkelijk Izerina.
BeantwoordenVerwijderenIk word mij door ook steeds meer van bewust.
Je hebt ook niet altijd on de hand hoe het verder gaat,
Ik begrijp hoe je het voelt.
Als het even kan, wil ik niet in zo'n situatie terechtkomen, maar ik besef dat je niet altijd iets te kiezen hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk kom er regelmatig als - niet al te fanatieke, ik geef het eerlijk toe - vrijwilliger, maar het is een vrij uitzichtloos bestaan daar. De heer (slechts 68) die ik bezoek zou maar wat graag zien dat het leven voor hem afgelopen is. Ik begrijp hem best.
geraldinesleven.blogspot.nl
Hee Izerina , leuk om bij jou te lezen ! Ik heb dat boek, het vervolg ook trouwens. Met veel plezier gelezen :) Tja wel confronterend he, verlies en afscheid...Liefste zus en dochter werken ook in een verzorgings-tehuis en soms is het te triest voor woorden. Er zijn echter ook veel mooie momentjes en nieuwe vriendschappen die daar ontstaan.
BeantwoordenVerwijderenk moet er zelf niet aan denken..brrrr
O, Hendrik Groen! Ja, daar staan inderdaad behalve grappige, ook heel trieste passages in. Juist nu het met mijn eigen ouders slechter gaat, herken ik veel in die verhalen, en de humor helpt mij enorm om de ellende te relativeren. De verhalen geven me ook hoop: al loop je in een luier, al ben je slecht ter been, met een dosis humor en een paar gelijkgestemde zielen valt er best nog iets van te maken. Ik hoop nog steeds oud te worden. Mocht ik dat voorrecht hebben, en mochten er tegen die tijd nog verzorgingstehuizen zijn, dan hoop ik dat ik daar mensen tegen kom als Hendrik Groen, Evert, Eefje, Grietje, Graeme en al die andere leden van rebellenclub Omanido. Van elke dag iets moois proberen te maken, aan de rand van de afgrond, dat noem ik levenskunst van een hogere orde.
BeantwoordenVerwijderen