Gisteren was ik in het nieuwe, pas geopende deel van het ziekenhuis. Gelukkig liep er een leger vrijwilligers rond, om iedereen wegwijs te maken. Maar dat is tijdelijk.
Want op het contact met de dokter en één balie voor vervolgafspraken na was alles computergestuurd. Bij de ingang stonden drie kasten, waar ik mijn identificatie moest scannen. Daardoor werd ik aangemeld. Er rolde net als bij de apotheek een bonnetje met nummer uit. Eenmaal op de afdeling oogheelkunde hielp een vrijwilliger me, dat bonnetje op de juiste manier voor een scanner te houden. Er klonk een piep en op een bord verscheen mijn nummer met vermelding van de kamer, waar ik moest zijn.
Ik had een dubbele afspraak, gezichtsveldonderzoek en aansluitend oogarts. De meneer van het gezichtsveldonderzoek constateerde, dat mijn tweede afspraak niet geregistreerd was. Hij verdween met mijn bonnetje en maakte het in orde.
De wachtkamer was groter dan de benedenverdieping van mijn huis. Met langs de wanden gemakkelijke banken en in het midden een leestafel. Dat alles in rustgevende kleuren, Aan één wand een grote foto van de duinen. Ik miste (nog) een paar grote planten.
Op een bepaald moment zat ik alleen in die grote ruimte. Met zicht op het rode licht van de scanner en het blauwe bord met mijn nummer. Het werkte vervreemdend. Geen balie met aardige dames. Waar je je moest melden. Maar waar je ook iets kon vragen. Die soms samen zaten te praten of lachen.
Ik realiseerde me, wat ik miste in die mooie en ongetwijfeld dure ruimte. Gewoon een MENS. De mogelijkheid van menselijk contact. Het zal ongetwijfeld bezuinigend zijn geweest, overal de balies weg. Maar wat men niet heeft gerealiseerd is, dat de aanwezigheid van een medemens ook een helende en rustgevende factor kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten